cante jondo

Περνάμε σε ένα άλλο παράθυρο.




Που έχει κάτι από Lorca και από cante jondo. Που το φως πέφτει στις σιδεριές σαν πένα στις χορδές της κιθάρας.

Το μοιρολόι αρχινά
της κιθάρας.
Οι κούπες θρυμματίζονται
της αυγής.
Το μοιρολόι αρχινά
της κιθάρας.
Μάταιο να θελήσεις
να την σωπάσεις.
Αδύνατο να μπορέσεις
να την σωπάσεις.

Es imposible callarla.

Ένα ταπεινό παράθυρο στην Santa Fé, λίγα χιλιόμετρα από την Γρανάδα.




Από όσα έχω δει και αγαπήσει στη ζωή μου, τα πρώτα βρίσκονται στην Ανδαλουσία.

Η καμένη σαν αφρικανική γη. Τα άσπρα χωριά και οι κωμοπόλεις με την Μαυριτανική Alcazaba στην κορφή τους. Το μεγάλο (24 στεγασμένα στρέμματα!) τέμενος της Κόρδοβας. (Mezquita Aljama de Cordoba). Που μέσα έχει ολόκληρες εκκλησίες και βάναυσα κτίρια των απίστων και όμως λάμπει.

Με την πιο τρελή αρχιτεκτονική: 850 κίονες, ένα δάσος - κορινθιακοί, αραβικοί, ρωμαϊκοί, βησιγοτθικοί, βυζαντινοί, από όλα τα μάρμαρα και όλα τα χρώματα της γης – θα μπορούσε να είναι η αποθέωση του κιτς κι όμως μαγεύει.

Δεν θα πω εδώ τίποτα για τα πιο αγαπημένα: το ανάκτορο της Αλάμπρα στην Γρανάδα και τους κήπους του Χενεραλίφ (Generalife) που το ενώνουν με το θερινό του κομμάτι. Τα χίλια συντριβάνια! Κάποια μέρα, με πολλή υπομονή, θα πρέπει να ανεβάσω δεκάδες φωτογραφίες για να δώσω μία αμυδρή ιδέα.

Όμως και η ταπεινή Alcazaba του Guadix – δεν θα την βρείτε στους οδηγούς – εμένα με κέρδισε. Τα χωμάτινα χρώματα και ο ουρανός, βαθύς όπως σε καμία άλλη χώρα. Αραβικό αίμα και ιβηρικό πάθος.

Andaluz: εδώ γεννήθηκε το duende, ο δαίμονας της βαθιάς νύχτας. Ή, όπως στο "Ματωμένο Γάμο": …la oscura raíz del grito, η σκοτεινή ρίζα της κραυγής.

_____________________________________________