Ανθολογία

Μιά και δεν έχω κέφι να γράψω κάτι καινούργιο - κι επειδή μιλήσαμε πολύ για τα παλιά blogs, αποφάσισα να δημοσιεύσω μία επιλογή από φωτογραφίες μου που είχαν φιλοξενηθεί σε αυτά (για να δείτε πως κι εκείνα ήταν photo blogs).



Αυτή ήταν η πρώτη φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο nikosdimou



η "Πείνα" πήρε τα περισσότερα σχόλια



αυτή τις περισσότερες ειρωνείες...



ετούτη είναι η πιο διάσημη...



...μία πρόγευση Αλάμπρας



πρώτο σε σχόλια ποστ?



περί σοφίας...



και περί ρύπανσης.



ο τελευταίος σταθμός...



και η αγαπημένη του Mickey



έτσι σαλπάραμε για το doncat



η εγκαρτέρηση



ταξίδια και φυγές



ο Mέγας Emmerich



οι δυνατότητες του φωτο-κινητού



και ο αποχαιρετισμός στην Αλεξάνδρα.

O Πύργος των Παιδικών Παραμυθιών

Όλα τα παιδιά μεγαλώνουν με παραμύθια που περιγράφουν κάστρα, φρούρια, πύργους. Με ωραίες πυργοδέσποινες, γενναίους ιππότες, δυνατούς υπερασπιστές κι ακόμα πιο τολμηρούς πολιορκητές.

Είχε και τέτοιους πύργους η παιδική μου ηλικία. Αλλά πιο σημαντικός από αυτούς ήταν "ο πύργος του παππού". Ένας πραγματικός πύργος, στον οποίο είχε μεγαλώσει η μητέρα μου.

Μου μίλαγε συχνά γι αυτόν τον πύργο με τα σαράντα δωμάτια, τους πυργίσκους, τον μεγάλο κήπο. Η αλήθεια είναι πως δεν την πολυπίστευα - μου φαινόταν πολύ παραμυθένιος.

Θα τελειώσει η Κατοχή, μου έλεγε και θα πάμε μαζί, να στον δείξω. Θα μείνουμε εκεί - θα κοιμηθείς στο δωμάτιό μου!



Όταν πέρασε η Κατοχή, ο πύργος, που είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς και μεταβληθεί σε ορφανοτροφείο, ήταν σε άθλια κατάσταση. Η οικογένεια δεν είχε χρήματα να τον επισκευάσει και να τον συντηρήσει. Τον πούλησε.



Εγώ τον είδα πια πολλά χρόνια μετά. Δεν ήταν παραμύθι, ήταν πραγματικά μεγάλος και μεγαλόπρεπος. Έχω φωτογραφίες της μητέρας και της γιαγιάς σε αυτή την ωραία σκάλα της εισόδου.



Τον είχε χτίσει στο γύρισμα του 19ου αιώνα, ο παππούς της μητέρας, Νικηφόρος Γεωργιάδης. Βρίσκεται στην καρδιά της Ντελλαγκράτσια, στην Σύρο. Οι σημερινοί κάτοχοι τον συντηρούν σωστά - κι εγώ τον φωτογράφησα πριν δύο μόλις χρόνια.

___________________________________________

Το ζωγραφικό έργο είναι προσχέδιο του Chr. Jank για έναν από τους παραμυθένιους πύργους του Λουδοβίκου Β' της Βαβαρίας - το Falkenstein.

--

Ένα πρωί στην Λαϊκή

________________________________________




Κάθε Παρασκευή έχει λαϊκή στο Ψυχικό.

Η λαϊκή του Ψυχικού δεν είναι πολύ ...λαϊκή. Είναι πανάκριβη.

Τα ίδια πράγματα τα βρίσκεις σε άλλες λαϊκές στην μισή τιμή.





Η δικαιολογία των πωλητών: εδώ πουλάμε τα καλύτερα, γιατί οι Ψυχικιώτες είναι απαιτητικοί. (Μεταφράζεται: πιο πλούσιοι - εδώ αντέχουν τα καπέλα).

Όμως εμένα μου αρέσουν τα φρούτα και τα λαχανικά που λάμπουν στον ήλιο, η λαϊκή ηθοποιία των πωλητών που σκαρφαλώνουν στα υπερθετικά ("Τέτοιο μήλο, κύριε, δεν έχεις φάει ποτέ σου!") και οι κυρίες με τα Range Rover και τις Cayenne, που παζαρεύουν τις δεκάρες...

_________________________________________

cante jondo

Περνάμε σε ένα άλλο παράθυρο.




Που έχει κάτι από Lorca και από cante jondo. Που το φως πέφτει στις σιδεριές σαν πένα στις χορδές της κιθάρας.

Το μοιρολόι αρχινά
της κιθάρας.
Οι κούπες θρυμματίζονται
της αυγής.
Το μοιρολόι αρχινά
της κιθάρας.
Μάταιο να θελήσεις
να την σωπάσεις.
Αδύνατο να μπορέσεις
να την σωπάσεις.

Es imposible callarla.

Ένα ταπεινό παράθυρο στην Santa Fé, λίγα χιλιόμετρα από την Γρανάδα.




Από όσα έχω δει και αγαπήσει στη ζωή μου, τα πρώτα βρίσκονται στην Ανδαλουσία.

Η καμένη σαν αφρικανική γη. Τα άσπρα χωριά και οι κωμοπόλεις με την Μαυριτανική Alcazaba στην κορφή τους. Το μεγάλο (24 στεγασμένα στρέμματα!) τέμενος της Κόρδοβας. (Mezquita Aljama de Cordoba). Που μέσα έχει ολόκληρες εκκλησίες και βάναυσα κτίρια των απίστων και όμως λάμπει.

Με την πιο τρελή αρχιτεκτονική: 850 κίονες, ένα δάσος - κορινθιακοί, αραβικοί, ρωμαϊκοί, βησιγοτθικοί, βυζαντινοί, από όλα τα μάρμαρα και όλα τα χρώματα της γης – θα μπορούσε να είναι η αποθέωση του κιτς κι όμως μαγεύει.

Δεν θα πω εδώ τίποτα για τα πιο αγαπημένα: το ανάκτορο της Αλάμπρα στην Γρανάδα και τους κήπους του Χενεραλίφ (Generalife) που το ενώνουν με το θερινό του κομμάτι. Τα χίλια συντριβάνια! Κάποια μέρα, με πολλή υπομονή, θα πρέπει να ανεβάσω δεκάδες φωτογραφίες για να δώσω μία αμυδρή ιδέα.

Όμως και η ταπεινή Alcazaba του Guadix – δεν θα την βρείτε στους οδηγούς – εμένα με κέρδισε. Τα χωμάτινα χρώματα και ο ουρανός, βαθύς όπως σε καμία άλλη χώρα. Αραβικό αίμα και ιβηρικό πάθος.

Andaluz: εδώ γεννήθηκε το duende, ο δαίμονας της βαθιάς νύχτας. Ή, όπως στο "Ματωμένο Γάμο": …la oscura raíz del grito, η σκοτεινή ρίζα της κραυγής.

_____________________________________________

Το παράθυρο

Κυριακή. Είχαμε κατέβει στο Φάληρο για βόλτα – εκεί στον Φλοίσβο.
Περπατήσαμε κοντά στην όχθη, χαζέψαμε την παιδική χαρά, καθίσαμε σε παγκάκι και αγναντεύαμε την θάλασσα.

Κάποια στιγμή γύρισα και κοίταξα προς τα πίσω.

Πολύβουη περνούσε μπροστά μου η Ποσειδώνος, χείμαρρος αυτοκινήτων. Αλλά πίσω από αυτήν είδα κάτι που πάγωσε τον χρόνο και έκανε τον τόπο να μοιάζει ψεύτικος.

Εκεί, ανάμεσα στις τεράστιες πολυκατοικίες, σφηνωμένη, ξεχασμένη, μια μονοκατοικία με κήπο. Ένα αρχοντικό από άλλες εποχές. Κανείς δεν το είχε «αξιοποιήσει».

Πέρασα με κόπο απέναντι, να το δω από κοντά. Να το φωτογραφήσω ολόκληρο ήταν αδύνατον – εκτός κι αν κάποιος έκοβε την κυκλοφορία.

Ένα παράθυρο μισάνοιχτο και πίσω από το τζάμι, σκιά, μία γηραιά κυρία.



Κάποτε από εκεί θα αγνάντευε ανεμπόδιστα την θάλασσα – τώρα βλέπει τα αυτοκίνητα, το τραμ, τα κτίσματα των κέντρων της ακτής. Δεν ξέρω αν το βλέμμα της φτάνει ως την παραλία.

Ατενίζοντας το σπίτι, θυμήθηκα ένα ποίημα παλιό που με ταξίδεψε σε άλλες εποχές, σε άλλες γειτονιές:

Σαν μοίρα κάθεται μία γριά.
Στο φως μιας πόρτας ρημαδιού
μακραίνει ο ίσκιος του παιδιού…
Καμπάνα ακούγεται μακριά…

Στο σύννεφο το βυσσινί
θα πέσει ο ήλιος να κρυφτεί
Ψαλμός ακούγεται η φωνή
του τελευταίου πραματευτή.

Όλα σταμάτησαν εκεί
αργεί πολύ να’ρθεί η βραδιά.
Πώς έχω την ψυχή βαριά,
το δειλινό, την Κυριακή.



Ήταν δειλινό Κυριακής και η ψυχή μου ήταν βαριά. Αλλά ούτε πραματευτής υπάρχει πια, ούτε καμπάνα θα ακουγόταν μέσα στην βουή.

_____________________________________________________

Η τρομοκρατία της Εξουσίας

Σας έχω ξαναμιλήσει για τον "Άσπρο", τον Πρώτο Αδέσποτο.



Εδώ και τρία χρόνια κυριαρχεί ως ο αναμφισβήτητος και απόλυτος αφέντης της περιοχής. Είναι η Εξουσία. Με τους ανθρώπους, ήμερος, σχεδόν τρυφερός. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά αυτό το τέρας χουρχουρίζει μόλις το χαϊδέψεις.

Ο Άσπρος περνάει όλη του την ημέρα ανεβασμένος σε ένα στέγαστρο που βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του οικοπέδου. Δεν χρειαζεται κάμερες. Απο εκεί κατοπτεύει όλη την περιοχή.




Αν κάποιος ξένος αρσενικός εισβάλει στο territorium που έχει ορίσει ως δικό του, η αντίδρασή του είναι αστραπιαία.

Ο επισκέπτης δεν ξέρει από που του ήρθε αυτός ο αντίπαλος που ξαφνικά βρίσκεται αποπάνω του.



Δεν έχει καμία ελπίδα - όσο δυνατός, μεγαλόσωμος και καλοθρεμένος κι αν είναι.



Ο Άσπρος είναι μάστορας στις πολεμικές τέχνες.




Μέχρι στιγμής δεν έχει χάσει ούτε μία μάχη.





Εδώ ο φωτογράφος παράτησε την μηχανή και επενέβη για να σώσει τον ταλαίπωρο επισκέπτη, που κινδύνευε από στραγγαλισμό.




Ο Άσπρος τον κυνήγησε ως τα όρια της επικράτειας. Δεν νομίζω πως θα μας επισκεφθεί ξανά...

Για να μην σας αφήσω με αυτή την άγρια γεύση - να ο μικρούλης Cello που χτυπάει την πόρτα για να του ανοιξει η Malfi.

Άραγε σε λίγα χρόνια θα σφάζεται κι αυτός έτσι; Άραγε θα διαδεχθεί τον Άσπρο όταν γεράσει;

_______________________________

Δοκιμή Ι

Κάνω μία δοκιμαστική εγγραφή να δω αν πρέπει να μεταφερθώ στον νέο blogger. Ανεβάζω βαριές φωτογραφίες - για να ελέγξω αν τις αντέχει. Τις σβήνω, ανεβάζω άλλες - του κάνω γυμνάσια αδιανόητα για τον παλιό blogger. Επίσης χαίρομαι την δυνατότητα να διαφοροποιώ κατά βούληση το layout του template, να παίζω με χρώματα, να αλλάζω τις θέσεις των ενοτήτων. Ωραίο παιχνίδι.

Όπως έλεγε μία παλιά διαφήμιση της Pirelli: "Σηκώνει βάρη και δεν κλατάρει!" Μάλλον, λοιπόν, θα συνεχίσουμε από εδώ! Ιδανικός για photo-blog. Το προηγούμενο doncat ξεπέρασε από καιρό τις 300.000 επισκέψεις, ξεπερνώντας το επίπεδο του πρώτου μου blog (nikosdimou). Τρίτη και φαρμακερή, τώρα.

Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι γατικές λήψεις - εδώ ο Kalman δίνει μία φιλική φάπα στον μικρό Oregano. Αν δεν κάνουν οι γάτες σεφτέ, ποιος θα κάνει;

Περισσότερες γάτες σύντομα!

----------------------------------------------------------------